Η κοινωνία μας αρνείται το θάνατο. Τον κρύβει πίσω από τους τοίχους του νοσοκομείου και απαλύνει τις εντυπώσεις με το μακιγιάζ που γίνεται στο νεκροθάλαμο. Ο θάνατος όμως είναι αναπόφευκτος και πρέπει να μάθουμε να τον αντιμετωπίζουμε σωστά. Γιατί αντιμετωπίζουμε το θάνατο σαν ταμπού; Ποια είναι η αιτία των φόβων μας; Πώς εκφράζουμε τη λύπη μας και με ποιο τρόπο αντιδρούμε στο θάνατο κάποιου δικού μας;
Από δικές της προσωπικές θεωρήσεις και εμπειρίες κι από συγκινήσεις ανάμεσα στον τρόπο που βλέπει το θάνατο κι αυτόν που πεθαίνει ο δικός μας πολιτισμός και πολιτισμοί διαφορετικοί από το δικό μας, η Elisabeth Kubler - Ross δίνει μερικές απαντήσεις σ' αυτά και σε άλλα ερωτήματα εκθέτοντας ένα φάσμα απόψεων που προέρχονται από ιερωμένους, γιατρούς, νοσοκόμες, κοινωνιολόγους, από προσωπικές συζητήσεις με άτομα που βρίσκονταν πολύ κοντά στο θάνατο και με στενούς συγγενείς των τελευταίων. Η συγγραφέας μας υποδεικνύει πως μέσα από την αποδοχή του γεγονότος ότι η ζωή μας είναι πεπερασμένη μπορούμε ν' αναπτυχθούμε. Γιατί ο θάνατος μας δίνει ένα κλειδί του νοήματος της ζωής μας. Δίνει στον καθένα μας την ευκαιρία ν' ανακαλύψει το πραγματικό νόημα της ζωής με το να συμβιβαστεί μαζί του.